بیماران

 به گزارش فارس به نقل از مدیکال نیوز، بزرگ‌ترین بررسی انجام شده در مورد میزان ترک سیگار در میان بیماران سرطانی در آمریکا نشان می‌دهد نزدیک به نیمی از افراد سرطانی در این کشور که در برنامه های ترک سیگار شرکت می کنند در ماه ها و سال های بعد نیز سیگار نمی‌کشند.

به نظر می رسد بیماران سرطانی با اطلاع از شرایط وخیم و خطرناک خود و با درک تاثیر مرگبار مصرف سیگار بر روی سلامتشان، برنامه های ترک سیگار را جدی گرفته و لذا در نهایت موفق به این کار می شوند. اما افراد دیگر به علت عدم جدیت در نهایت نمی توانند سیگار را ترک کنند.

پژوهش یادشده که در دانشگاه تگزاس و با همکاری 3245 داوطلب مبتلا به سرطان بین سال های 2006 تا 2015 صورت گرفته است. این بررسی متوسط میزان ترک سیگار در بیماران سرطانی را در بازه های زمانی سه، شش و نه ماهه به ترتیب 45، 46 و 44 درصد نشان می دهد.

گفتنی است میزان موفقیت دیگر برنامه های ترک سیگار که توسط افراد عادی پیگیری می شود بسیار ناچیز است و در بهترین حالت از 20 درصد افراد شرکت کننده فراتر نمی رود.

ه گزارش ایسنا، داروهای مسکن شامل ترکیباتی هستند که اپیوئید خوانده می‌شود و مانند مرفین عمل می‌کنند. اپیوئیدها به گیرنده‌های مخصوصی در سیستم عصبی -به ویژه در مغز- متصل می‌شوند تا تأثیر خود را نشان دهند.

نوربرت ودارتس، متخصصی که در زمینه داروهای مسکن و اعتیاد در بیمارستان دانشگاه رگنزبورگ آلمان تحقیق می‌کند، می‌گوید: اپیوئیدها قوی‌ترین مسکن‌هایی هستند که به صورت دارو در دسترس‌اند و قویتر از آنها داروهای بیهوشی است.

اپیوئیدها نوعی ترکیبات روانگردان هستند و مرفین قدیمی‌ترین و مهمترین ماده مخدریست که انسان می‌شناسد. این روزها در مصارف پزشکی به جای مشتقات طبیعی خشخاش مانند تریاک از اپیوئیدها استفاده می‌شود که در فرآیندی شیمیایی تهیه می‌گردند. مثلأ قرص‌های کدئین یکی از اپیوئیدها هستند.

تأثیر این ترکیبات در بدن انسان همیشه یکسان نیست. نوربرت ودارتس می‌گوید: برخی اپیوئیدها در قالب قرص مسکن در روده جذب می‌شوند. آنها پس از بلع مدتی در معده هستند تا به صورت محلول درآیند و بعد که به روده می‌رسند، جذب خون می‌شوند و معمولأ سه ساعت زمان نیاز دارند تا اثر خود را نشان دهند.

هر چه مصرف این داروها بیشتر باشد، تأثیر آنها کمتر می‌شود. در نتیجه مصرف‌کننده باید به طور مرتب دوز آن را بیشتر کند تا به تسکین درد برسد. او از نظر جسمی و روحی به آن وابسته می‌شود. این وابستگی ممکن است به جایی ‌برسد که فرد برای هر درد کوچکی نیازمند مسکن باشد.

اپیوئیدها هرچند اغلب عوارض جانبی اندکی دارند اما مصرف بی‌رویه آنها باعث تهوع، استفراغ یا در درازمدت یبوست می‌شود. از آن مهمتر آنها به کبد هم فشار می‌آورند. نوربرت ودارتس تأکید می‌کند که این مسکن‌ها، داروهای بسیار مهمی هستند و تمام کسانی که دچار سانحه شده‌اند، جراحی داشتند یا از سرطان رنج می‌برند می‌دانند که این داروها چه کمک بزرگی برای تسکین درد هستند.

اما مصرف دراز مدت آنها، بیش از دو ماه برای بدن مخرب است. او می‌گوید: این مسکن‌ها برای بیماران سرطانی ضروری هستند. البته آن هم، نه همیشه. حال تصور کنید فردی در ۲۵ سالگی دچار درد مزمن کمر شده و پزشکان تشخیص دادند که او تا ۳۰ سال آینده از این درد رها نخواهد شد. در این صورت مصرف این مسکن‌ها اشتباه است. بنابراین باید برای تسکین این قبیل دردها به دنبال راه‌های درمانی موثرتر و با عوارض جانبی‌ کمتر بود.

بنابر گزارش دویچه‌وله، او تأکید می‌کند که این مثال برای درد عادت هم صادق است و استفاده از ایپویئدها برای تسکین این درد راه‌حلی کاملاً اشتباه است. ودارتس می گوید: مثل این است که با توپ به یک گنجشک شلیک کنید."

به گزارش ایسنا و به نقل از گیزمگ، "سیتوکین‌ها" (Cytokines) پروتئین‌های کوچکی هستند که نقش مهمی در ایمنی درمانی یا ایمونوتراپی ایفا می‌کنند، اما تا کنون برای استفاده مورد تأیید قرار نگرفته اند، زیرا پژوهشگران بر این باورند آنها سلول‌های سالم را سمی می‌کنند. طی این مطالعه محققان ام. آی. تی موفق به حفظ سیتوکین موجود در سلول‌های سرطانی شدند تا آنها را به پروتئین‌هایی که مانند چسب می‌چسبند متصل کنند.

سیتوکین‌ها دسته‌ای از مولکول‌های پروتئینی محلول در آب هستند که از یاخته‌های گوناگون و بیشتر در پاسخ به یک تحریک٬ ترشح می‌شوند و وظیفهٔ انتقال پیام بین یاخته‌ها را برعهده دارند.

سیتوکین ها به طور طبیعی در بدن هستند، زیرا سلول‌های ایمنی از آنها برای برقراری ارتباط با یکدیگر استفاده می‌کنند. در حالی که آنها به عنوان قاتل قوی سرطان شناخته شده اند اما مشکل این است که آنها بین سلول‌های سرطانی و سلول‌های سالم فرقی قائل نمی‌شوند. بنابراین محققان ام. آی. تی یک روش که مولکول‌ها را در توموری که به آن تعلق دارند، نگه می‌دارد، توسعه دادند. ایده آنها این بود که یک قفل چسب مانند ایجاد کنند که سیتوکین ها را به بافت سرطانی متصل می‌کند و با انجام این کار دیگر آسیبی به سلول‌های سالم نمی‌رسد.

پس از انجام آزمایشات، پژوهشگران دو پروتئین که به عنوان دو بخش مکانیسم قفل عمل می‌کردند، یافتند. پروتئینی به نام "لومیکن" (lumican) انتخاب شده بود تا با سیتوکین ها همراه شود، زیرا این پروتئین به طرز قابل توجهی به کلاژنها متصل می‌شوند. کلاژن پروتئینی است که نسبت به سلول‌های سالم در تومورها فراوان است. لومیکَن (Lumican) یا "لومیکان" یا به اختصار "LUM" نام یک پروتئین ماتریکس برون‌یاخته‌ای است که در انسان توسط ژن "LUM" بر روی کروموزوم ۱۲ کُد می‌شود. کلاژن پروتئینی است که در محیط خارج از سلول‌های مختلف گونه‌های مختلف موجودات، وجود دارد. پروتئین کلاژن به صورت رشته‌های کلاژن مشاهده می‌شود.

در حالی که کلاژن در قسمت‌های دیگر بدن نیز وجود دارد، اما به گفته پژوهشگران این مسئله مشکلی در درمان به وجود نمی‌آورد زیرا بیشتر آنها در داخل تومور هستند و هنگامی که مولکول‌ها به طور مستقیم در ناحیه سرطانی تزریق می‌شوند این مولکول‌ها به نواحی دیگر بدن نمی‌روند.

محققان این درمان را با استفاده از دو سیتوکین، "اینترلوکین -۲ " (interleukin-2) و "اینترلوکین -۱۲ " (interleukin-12) (IL-2 و IL-12) بر روی موش آزمایش کردند. این مولکول‌ها با لومیکَن یا به تنهایی به یکدیگر متصل شدند و سپس به موش‌های مبتلا به بیماری ملانوما که سطح کلاژن نسبتاً پایینی داشتند تزریق شدند.

هنگامی که سیتوکین ها و لومیکن همراه با سایر روش‌های درمانی استفاده شدند، میزان بقای موش‌ها افزایش یافت و بیش از ۹۰ درصد از موش‌های آزمایشی زنده ماندند. پژوهشگران دریافتند حتی زمانی که درمان‌های سیتوکین / لومیکن بدون هیچ گونه درمان دیگر مورد استفاده قرار گرفت، مشکل سمیتی وجود نداشت.

به گزارش ایسنا و به نقل از مدگجت، الگوریتمی که پژوهشگران توسعه داده اند از روش‌های غیر محاسباتی فعلی برای تخمین مرگ و میر بیماران بخش آ. سی.یو استفاده می‌کند.

در بخش آ. سی.یو، پزشکان و پرستاران از معیارهای مختلفی برای تخمین شانس بقای فرد استفاده می‌کنند تا توسط آن بتوانند مدت زمان بستری شدن فرد و مراقبت از او را تعیین کنند، با این حال، این معیارها در عمل می‌تواند نادرست باشد.

طی این مطالعه پژوهشگران "دانشگاه کپنهاگ " (University of Copenhagen) دانمارک داده‌های بیش از ۲۳۰ هزار بیمار بخش آی. سی.یو طی ۲۳ سال گذشته را جمع‌اوری کردند. این الگوریتم از شبکه‌های عصبی استفاده می‌کند تا عوامل مختلفی را در تاریخ پزشکی بیمار مورد بررسی قرار دهد. الگوریتم مذکور می‌تواند ۳ مورد را پیش بینی کند. (۱) خطر مرگ بیمار در بیمارستان در طول دوره درمان، (۲) خطر مرگ بیمار طی ۳۰ روز پس از پذیرش و (۳) خطر مرگ بیمار در عرض ۹۰ روز پس از پذیرش.

الگوریتم مذکور با بررسی پرونده پزشکی، آخرین مراجعه بیمار به بیمارستان، ضربان قلب و آزمایش خون می‌تواند زمان بقای بیماران سنین متفاوت را تشخیص دهد

متادون داروی مخدری است که برای درمان اعتیاد به مواد مخدری مانند هرویین، مورفین، تریاک، شیره و ... استفاده می شود. اما در برخی مواقع خود متادون مورد سو مصرف قرار می گیرد، ترک متادون با مشکلاتی مانند بی خوابی، بدن درد، سرگیجه و ... همراه است.

ترک یک باره و غیر اصولی متادون توسط افرادی که دوز بالا مصرف می کنند یا دو تا سه بار در روز مصرف متادون دارند خطرناک بوده و احتمال مرگ را به همراه خواهد داشت. 

رایج‌ترین روش مصرف متادون به‌حالت محلول و به‌صورت خوراکی است. این دارو همچنین به صورت قرص نیز موجود است که با آب مخلوط کرده و مصرف می‌کنند. برخی از عوارض جانبی حین مصرف این دارو شامل مشکلات تنفسی، یبوست و تنگ شدن مردمک چشم است. مصرف طولانی مدت متادون می‌تواند منجر به وابستگی شود، و هنگامی که متوقف شود بیمار ممکن است با مشکلات خفیف تا شدید ناشی از ترک روبرو شود.

دکتر’منصوره تقا’ در گفت و گو با ایرنا افزود: توصیه می شود این افراد در سحری مواد پروتئینی مانند گوشت، حبوبات و تخم مرغ مصرف کنند تا دیرتر گرسنه شوند.

این متخصص بیماری های مغز و اعصاب به بیماران میگرنی توصیه کرد برای حفظ مایعات بدن از محصولات غذایی مانند تخم شربتی، سبزیجات، خیار و کاهو در سحر استفاده کنند.

استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران گفت: این افراد در طول روز حتی المقدور در معرض آفتاب قرار نگیرند و فعالیت بدنی سنگین نداشته باشند و زیاد خودشان را خسته نکنند.

وی به بیماران میگرنی تاکید کرد که از خوردن غذاهای چرب، سنگین یا شیرینی بالا پرهیز کنند و بجای آنها غذاهای سالم، ساده و به اندازه در وعده های افطاری، شام و سحری استفاده کنند.

وی اظهار داشت: آنان به محض اذان مغرب، افطاری مختصری صرف کنند و با فاصله شام بخورند تا معده آنها سنگین نشود، که این مسئله سبب سردرد آنان می شود.

متخصص مغز و اعصاب ادامه داد: باتوجه به اینکه بدن در روزهای اول ماه رمضان با شرایط جدید عادت نکرده، احتمال بروز میگرن در آنان وجود دارد؛ بنابراین از همین الان که چند روز به ماه رمضان باقی مانده، شرایط غذا خوردن خود را به ماه رمضان شبیه کنند.

وی ادامه داد: به عبارت دیگر در این ایام مانده به ماه رمضان، از خوردن ناهار سنگین پرهیز و شام خود را اول شب صرف کنند و مصرف چای، قهوه و نسکافه را به تدریج کم کرده و در صورت تمایل، با میزان کمتر در شب استفاده کنند.

استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران افزود: یکی از مواردی که سبب سردرد در افراد مستعد در روزهای اول ماه رمضان می شود، قطع چای، قهوه و نسکافه است که اگر این کار را چند روز قبل از آغاز ماه رمضان بتدریج انجام دهند، این اتفاق معمولا نمی افتد.

- هر بیمار دیابتی باید قبل از انتخاب نوع ورزش و زمان آن با پزشک خود مشورت نماید.

- برای کلیه بیماران بالای 35 سال که تمایل به شروع ورزش دارند باید تست ورزش توسط متخصص قلب صورت گیرد.

- ورزش را باید به آهستگی شروع نمود و سرعت و زمان آن را به تدریج افزایش داد.

- ورزش باید مداوم باشد و جزئی از برنامه زندگی روزانه فرد شود.