آرشیو شهریور ماه 1398

به گزارش ایرنا از پایگاه خبری یونایتدپرس، محققان با مطالعه اطلاعات پزشکی حدود ۲۷ هزار و ۵۰۰ فرد ۳۵ تا ۶۵ ساله بین سال‌های ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۸ دریافتند هر ۱۰ سانتی‌متر (معادل حدود ۴ اینچ) قد بلندتر، احتمال ابتلا به دیابت نوع دو را در مردان ۴۱ درصد و در زنان ۳۳ درصد کاهش می‌دهد.

افراد کوتاه قد بیشتر در معرض ابتلا به کبد چرب و بیماری‌های قلبی و متابولیکی از جمله فشار خون و کلسترول بالا و التهاب قرار دارند و تمام این عوامل جزو عوامل خطر دیابت هستند. در ادامه آمده است طول پا با کاهش خطر ابتلا به دیابت مرتبط است.

محققان معتقدند قد به تنهایی موجب مقاومت نسبت به انسولین نمی‌شود؛ بلکه سایر عوامل مرتبط با رشد در بروز دیابت دخیل هستند و نمی‌توان با قطعیت گفت که افراد کوتاه قد باید بیشتر مورد غربالگری دیابت و بیماری‌های متابولیک قرار گیرند.

پزشکان برای افراد کوتاه قد جای نگرانی نمی‌بینند و معتقدند رژیم غذایی، تحرک فیزیکی، سابقه خانوادگی و میزان قند خون مهمترین عوامل در بروز دیابت هستند.

نتایج این مطالعه در نشریه Diabetologia منتشر شده است.

به گزارش پایگاه خبری مدیکال اکسپرس، مطالعات نشان می‌دهد برخلاف باکتری‌های روده، باکتری‌های موجود در پلاک‌های عروق کرونر قلب التهابی هستند و باکتری‌های روده بیماران مبتلا به سندرم حاد کرونری (حمله قلبی) با افرادی که آنژین پایدار (stable angina) دارند متفاوت است. آنژین پایدار به درد قفسه سینه یا ناراحتی‌هایی گفته می‌شود که اغلب بر اثر فعالیت شدید یا استرس رخ می‌دهد.

رژیم غذایی،‌ سیگار، آلودگی، ‌سن و انواع داروها تاثیر مهمی بر فیزیولوژی سلولی، ‌سیستم ایمنی و متابولیسم دارد. بر اساس مطالعات قبلی تمام این عوامل توسط میکروارگانیسم‌های روده تعدیل می‌شوند.

محققان ۳۰ بیمار مبتلا به سندرم حادکرونری و آنژین پایدار را مورد بررسی قرار دادند. باکتری‌های روده از نمونه مدفوع و باکتری‌های پلاک‌ کرونری از بالن‌های آنژیوپلاستی استخراج شد. مقایسه میکروب‌های مدفوع و پلاک‌های کرونری ترکیبات متفاوتی را نشان می‌دهد. باکتری‌های مدفوع ترکیبات ناهمگونی دارد و حاوی باکتری‌های Bacteroidetes و Firmicutes است.

پلاک‌های کرونری میکروب‌هایی با خاصیت التهابی هستند که به باکتری‌های  Actinobacteria و Proteobacteria تعلق دارند.

ادامه مطالعات نشان می‌دهد ساختار و آرایش میکروب‌های روده در افراد مبتلا به آنژین پایدار و سندرم حاد کرونر متفاوت است؛ از طرفی مواد شیمیایی که توسط این باکتری‌ها تولید می‌شود می‌تواند به بی‌ثباتی پلاک‌ها و  بروز حمله قلبی منجر شود.

نتایج این مطالعه در کنگره جهانی قلب و عروق ارائه شده است.

ه گزارش ایسنا، داروهای مسکن شامل ترکیباتی هستند که اپیوئید خوانده می‌شود و مانند مرفین عمل می‌کنند. اپیوئیدها به گیرنده‌های مخصوصی در سیستم عصبی -به ویژه در مغز- متصل می‌شوند تا تأثیر خود را نشان دهند.

نوربرت ودارتس، متخصصی که در زمینه داروهای مسکن و اعتیاد در بیمارستان دانشگاه رگنزبورگ آلمان تحقیق می‌کند، می‌گوید: اپیوئیدها قوی‌ترین مسکن‌هایی هستند که به صورت دارو در دسترس‌اند و قویتر از آنها داروهای بیهوشی است.

اپیوئیدها نوعی ترکیبات روانگردان هستند و مرفین قدیمی‌ترین و مهمترین ماده مخدریست که انسان می‌شناسد. این روزها در مصارف پزشکی به جای مشتقات طبیعی خشخاش مانند تریاک از اپیوئیدها استفاده می‌شود که در فرآیندی شیمیایی تهیه می‌گردند. مثلأ قرص‌های کدئین یکی از اپیوئیدها هستند.

تأثیر این ترکیبات در بدن انسان همیشه یکسان نیست. نوربرت ودارتس می‌گوید: برخی اپیوئیدها در قالب قرص مسکن در روده جذب می‌شوند. آنها پس از بلع مدتی در معده هستند تا به صورت محلول درآیند و بعد که به روده می‌رسند، جذب خون می‌شوند و معمولأ سه ساعت زمان نیاز دارند تا اثر خود را نشان دهند.

هر چه مصرف این داروها بیشتر باشد، تأثیر آنها کمتر می‌شود. در نتیجه مصرف‌کننده باید به طور مرتب دوز آن را بیشتر کند تا به تسکین درد برسد. او از نظر جسمی و روحی به آن وابسته می‌شود. این وابستگی ممکن است به جایی ‌برسد که فرد برای هر درد کوچکی نیازمند مسکن باشد.

اپیوئیدها هرچند اغلب عوارض جانبی اندکی دارند اما مصرف بی‌رویه آنها باعث تهوع، استفراغ یا در درازمدت یبوست می‌شود. از آن مهمتر آنها به کبد هم فشار می‌آورند. نوربرت ودارتس تأکید می‌کند که این مسکن‌ها، داروهای بسیار مهمی هستند و تمام کسانی که دچار سانحه شده‌اند، جراحی داشتند یا از سرطان رنج می‌برند می‌دانند که این داروها چه کمک بزرگی برای تسکین درد هستند.

اما مصرف دراز مدت آنها، بیش از دو ماه برای بدن مخرب است. او می‌گوید: این مسکن‌ها برای بیماران سرطانی ضروری هستند. البته آن هم، نه همیشه. حال تصور کنید فردی در ۲۵ سالگی دچار درد مزمن کمر شده و پزشکان تشخیص دادند که او تا ۳۰ سال آینده از این درد رها نخواهد شد. در این صورت مصرف این مسکن‌ها اشتباه است. بنابراین باید برای تسکین این قبیل دردها به دنبال راه‌های درمانی موثرتر و با عوارض جانبی‌ کمتر بود.

بنابر گزارش دویچه‌وله، او تأکید می‌کند که این مثال برای درد عادت هم صادق است و استفاده از ایپویئدها برای تسکین این درد راه‌حلی کاملاً اشتباه است. ودارتس می گوید: مثل این است که با توپ به یک گنجشک شلیک کنید."